header

 

Drieka Brieëm

Voor dat vrouwmens moest men een standbeeld oprichten. In mijn jongenshart staat er trouwens al een!

Als ze door ons straatje gejaagd voortschobde, steeds druk in de weer, zaagt ge ze bijna niet. Zo klein was ze. Steeds met een glimlachje rond de mond, druk en haastig en bezig...

Zij had een huishouden van vijf of zes kinderen, in alle maten en kleuren, en een rustige, maar zieke man. Hij was astmalijder. Zo dikwijls zagen we hem aan tafel zitten, gebukt over een dampend kommetje. Om de beklemdheid weg te nemen. Hij was voerman bij de graaf. Hij deed wat hij kon, maar weelde was er niet in huis.
Drieka droeg daarom het huishouden.
Alle moeders krijgen wel eens kwade dagen, maar bij Drieka waren de klappen toch wel bijzonder hard. Alle dagen waren kwaad.

Mieke, haar aankomende dochter, werd door een bange koe meegesleurd. Ten dode toe!
Het kind was de koe aan het hoeden langs de wegkant en ze had het zeel om haar arm gebonden om met vrije hand te kunnen breien. Plots schrikte de koe en sleurde het meisje langs de wegkant. Door steengruis en slijk.

Enkele jaren later verongelukte haar zoon Jan in de poederfabriek van Kaulille... Ze mocht hem niet meer zien! Ze bleef dapper, bad en werkte.

Ik zie ze nog haastig stappend naar het wijkwinkeltje lopen met een schoteltje in haar hand. Even later was ze terug met een haring op dat schoteltje.
Ietwat geheimzinnig fluisterde een buurvrouw: "Bij Drieka is het weer zover. Ze is flauw van de honger."
Waarom zij flauw was, mochten wij als knapen niet weten...!

Maar wat we wel wisten, dat wij bij Drieka nooit hoefden toe te kijken als de kinderen gingen eten. Dan kregen wij ook van het enige brood een dikke snee met veel stroop. Lekker was dat! Maar thuis kregen we opspelens omdat we weer bij die arme mensen hadden durven eten.
Een zin van Drieka, in de gejaagdheid van de mobilisatie van 1938, heb ik nooit vergeten: "Nu wij onze jongens met veel leed groot gekregen hebben, moeten wij ze laten doodschieten." Het klinkt niet als vaderlandsliefde en bravour, maar het kwam uit een bezorgd en wenend moederhart.