walvis te achel statieEnkele maanden geleden was ik getuige van een geanimeerde discussie over een walvis die ooit op een spoorwagon te Achel-Statie te kijk werd gesteld. Vragen als : Wanneer was dat ook weer ? Hoe zag hij eruit ? Van waar kwam jij ? bleven niettegenstaande de vele meningen onbeantwoord. Van één gegeven was men zeker : die bewuste walvis stonk uren in de wind.
Na wat speurwerk en getuigenissen van enkele personen , die ook deze walvis bezochten kregen wij een antwoord op die vragen.
« Tijdens onze opleiding aan het T.I. te Overpelt mochten we op zekere dag naar Achel-statie gaan voor het aanschouwen van iets dat wij tot nog toe niet gezien hadden, namelijk een walvis.
Het was een mooie namiddag in oktober 1952 dat wij met verschillende klassen van Overpelt per fiets naar Achel-Statie trokken. We waren niet alleen, het was of de ganse schooljeugd van Noord-Limburg aanwezig was. De walvis lag op een platte wagon, zijn muil wijd opengesperd (zie foto). De baleinen waren goed zichtbaar en hij was behandeld met fenol of iets dergelijks. Die behandeling was nodig om het bederf tegen te gaan. Toen in 1989 de Nederlandse Spoorwegen hun 150 jaar bestaan vierden, ben ik op 8 juli naar Utrecht gespoord met de « Arend Express ». In het station van Utrecht was een overzichtstentoonstelling ingericht. Tot mijn grote verbazing stond ik plotseling oog in oog met een foto van een spoorwagon beladen met een walvis. Onmiddellijk kwam me het beeld voor ogen uit mijn kinderjaren van de walvis in het station te Achel. Zoals gewoonlijk had ik mijn fototoestel bij en de foto werd op de gevoelige plaat vastgelegd. Het resultaat ziet u bij deze tekst.
Tot zover mijn herinneringen aan de walvis van Achel-Statie. »
Jan Schuurmans
St.Huibrechts-Lille 13.01.2001
« Ik herinner mij dat ik in derde of vierde studiejaar zat in het Sint-Jan Berchmanscollege
te Diest . We hebben in het jaar 1952 een bezoek gebracht aan een walvis. Hij lag op een treinwagon in het station van Diest. De wagon stond links van het nieuwe stationsgebouw. De walvis lag achter een stoffen gordijn.
Links vooraan op de wagon stond een grote plaat met allerlei gegevens over de walvis. Helaas kan ik mij niet meer herinneren wat erop stond. »
Bert Simons Hoeselt
« We brachten vanuit Lanaken een bezoek aan een walvis in het station van Maastricht begin de jaren vijftig. Men noemde hem Mrs Haroy. De walvis was ongeveer 25 meter lang.. Naast de wagon stond een glazen kast met het hart( ?) van de walvis. »
Beuls uit Lanaken
« Vanuit Hamont mochten wij naar Achel. In het station van Achel mochten we mits betaling van 5 fr. de walvis zien die op een wagon lag. Er stond ook een kast met daarin het hart van een walvis. Het was koud maar zonnig die dag. Het moet enkele jaren na de oorlog geweest zijn. »
Fidelaars uit Herk-de-Stad
Zo stond er geschreven over de walvis in « Het Belang van Limburg » van 14 november 1952.
« Mrs Haroy de 60 ton wegende vinwalvis die verleden jaar (1951) voor de Noàrse kust werd gevangen en direct geprepareerd werd, zal op tentoonstellingstournee op 14 en 15 november 1952 op het Stationsplein te Hasselt te bezichtigen zijn.
De simpele vraag van een Deeens jongetje aan zijn vader : « Hoe ziet er een walvis nu eigenlijk uit ? » had verschillende gevolgen.
De vader van dit weetgierig knaapje was de excentrieke miljonair Mr. Soegaard , die bedacht dat ook elders in de wereld kinderen deze moeilijke vraag aan hun ouders zouden stellen. Daarom besloot hij een walvis te laten vangen. Niet alleen om zijn kind zulk enorm zeezoogdier te tonen, maareveneens nog miljoenen andere kinderen de gelegenheid te geven om een echte walvis te bekijken.
De walvis is 23 meter lang en een legertje van honderd man stond op de wal klaar om haar direct met duizenden formalin-injecties voor lange tijd houdbaar te maken.
De walvistentoonstelling in Amsterdam in het Centraal Station trok in een week tijd ruim 100.000 bezoekers.
De walvis trok daarna per spoor door de Benelux, en voor een speciale prijs konden de schoolkinderen hem komen bewonderen. »
Dit laatste gebeurde dus ook in Achel in het najaar van 1952.
Harrie Stienaers